Managing partner advocatenkantoor is corvee

Het zal je baan maar zijn, managing partner van een advocatenkantoor. Ik spreek regelmatig managing partners en krijg steeds meer de indruk dat zij geen prettig bestaan hebben. Te veel discussies over alles, te veel kapiteins op het schip. En daar komen ook nog de beste stuurlui bij.

De meeste grote advocatenkantoren hebben een managing partner, een van de ervaren advocaten die voor drie tot vijf jaar op het schild wordt gehesen om het kantoor te leiden. Zelden is dat iemand met managementervaring, of iemand die als leidinggevende heeft gewerkt. Veel vaker is het een ervaren advocaat die deze functie naast een (volle) praktijk op zich neemt. De discussie of je een advocatenkantoor al dan niet als een bedrijf moet leiden, wil ik hier niet aangaan. Maar of je het nou een bedrijf noemt, een maatschap, of een coöperatie: feit is dat er regelmatig een knoop moet worden doorgehakt. En dat is lastig als te veel mensen zich betrokken voelen bij het kantoor.

Iedereen is eigenaar

Het aanstellen van nieuwe partners, het opnieuw positioneren van het kantoor, maar ook de kleur van het briefpapier (en hoeveel grams het wordt) en de aanschaf van een kopieerapparaat: bij al die beslissingen loopt de managing partner, of de kantoordirecteur die aan hem rapporteert, het risico dat een of meer partners er een mening over hebben. In theorie mogen zij ook over alles meepraten, want ze zijn voor een klein stukje eigenaar van het kantoor. Alle partners zijn kapiteins op het schip. En als ze al niet op de brug komen om te vertellen dat ze het anders willen, dan roepen ze het wel vanaf de wal, of in de wandelgangen. Dat is onwerkbaar voor de managing partner en onwenselijk voor de ontwikkeling van het kantoor. Veel te vaak gaat de energie dan op aan lange, niet echt relevante discussies.

Partnervergadering

Een voorbeeld van slecht bestuur door een te grote groep eigenaren? Ik ken het verhaal van een reclamebureau dat voor veel geld een campagne had ontwikkeld voor een groot advocatenkantoor. Mooie foto’s, goede copy, met een onderscheidende uitstraling ten opzichte van alle andere kantoren. Iedereen die er iets over te zeggen had, had er zijn zegje over gedaan. Er waren schetsen goedgekeurd en uitgewerkt in advertentiefoto’s, de teksten waren heen en weer gegaan tussen opdrachtgever en bureau. Alles leek in kannen en kruiken, maar het moest nog wel ‘even’ langs de partnervergadering. Dat zou een hamerstuk worden, zo was voorspeld. Niet dus! Er ontstond gemorrel in de zaal. Iemand vond de foto’s niet mooi. Een andere partner sloot zich daarbij aan, niet genoeg mensen weerspraken het en weg was de dure campagne. En de managing partner? Die koos eieren voor zijn geld en nam onder het motto ‘choose your battles’ zijn dure verlies. Zoiets gebeurt wel vaker, maar dat risico is bij een door partners (mede-eigenaren) bestuurd kantoor volgens mij veel groter.

Discussies over smaak

Het kan ook anders. Ik moet nog grinniken om het verhaal van een stafdirecteur van een groot kantoor die verantwoordelijk was voor de ontwikkeling van de nieuwe website. Dat deed hij in overleg met een select clubje collega’s, waaronder een partner van het kantoor. Regelmatig kwamen er andere partners zijn kamer binnen, met de vraag of de website al klaar was en of ze alvast een voorproefje konden krijgen. Leuk, die belangstelling, maar levensgevaarlijk, want voor je weet gaan ze zich ermee bemoeien en krijg je eindeloze discussies over persoonlijke smaak. Daar kun je namelijk heel lang over twisten. Dus zei deze directeur steeds: ik stuur je het webadres wel als de site klaar is. Hij zei eigenlijk: vertrouw me, ik word hiervoor ingehuurd en ga jij maar weer doen waar jij goed in bent. Daar schort het volgens mij aan, dat veel partners de mensen die ze ervoor betalen of vrijmaken niet echt de ruimte geven om hun werk goed te doen en beslissingen te laten nemen namens het kantoor.

Directeur naast managing partner

Dat het zeker anders kan, hoorde ik ook van de naamgever van een snelgroeiend boutique-kantoor. Hij wil zijn kantoor echt niet leiden alsof het een bedrijf is, maar beseft wel dat er veel bedrijfsmatige kanten zitten aan het leiden van een kantoor met meer dan dertig advocaten. Dus werkt er een sterke kantoordirecteur die verantwoordelijk is voor alle niet juridisch-inhoudelijke zaken en zijn ook de partners vrijwel alleen maar bezig met hun dossiers. Vergaderen doen ze zelden, delegeren en elkaar vertrouwen des te meer. Dat lijkt me voor een niet al te groot kantoor een goed model, beter dan een advocaat met een goedlopende praktijk uit je midden benoemen tot managing partner en hem minimaal drie jaar corvee geven. Als een kantoor te groot is om op deze manier te besturen, neem dan een professionele en ervaren directeur aan met ruime managementervaring, en dito ruime bevoegdheden die het kantoor samen met de managing partner aanstuurt. De directeur doet de operationele en commerciële zaken en de managing partner hoeft zich alleen nog maar bezig te houden met de inhoudelijke koers van het kantoor. Maar dan moeten al die eigenaren wel loslaten.